Een aantal keren reizen met de trein, een enkele keer met de bus, veel meer was het niet. Privé wel te verstaan. Met een business card van mijn werkgever. Het kostte me bijna mijn baan en definitief mijn loopbaan.
Bekijk het maar
Voor mijn werk reis ik een aantal keren per week naar een stad hier in de buurt. Ik werd uitgeleend door mijn werkgever aan een buurgemeente die mij graag wilde inhuren. ‘Dan krijg je een businesscard van de NS, zodat je er met openbaar vervoer naar toe kunt’ zei mijn baas. ‘Je moet dat ding dan wel iedere week weer inleveren en opnieuw lenen. Dat zijn nou eenmaal de regels’, voegde hij er nog aan toe.
Bekijk het maar dacht ik toen meteen al. Dat ga ik dus mooi niet doen, dat telkens weer inleveren en weer aanvragen. Administratieve rompslomp. Achteraf bezien is die houding al de eerste aanzet geweest tot wat er verder zou gaan gebeuren. Want de business card heeft me genekt, en niet zo’n klein beetje ook. Of eigenlijk heb ik mezelf genekt want de hele kwestie was natuurlijk gewoon mijn eigen domme schuld.
Gemakzucht en nonchalance
Ik krijg in mijn werk veel vrijheid van mijn werkgever om mijn taak in te vullen zoals mij dat nuttig lijkt. Verantwoording afleggen op hoofdlijnen, veel verder ging het vaak niet, en ook dat heeft me parten gespeeld. Want langzamerhand sloop de gemakzucht, nonchalance en misplaatst vrijheidsgevoel er in. Een leuke baan met veel ruimte om mooie dingen voor de stad te doen die mij zo lief is.
Integriteit was niet meer dan de ver-van-mijn-bed-show. Zal allemaal wel, stond ik niet eens bij stil. Verklaring ondertekenen en klaar. Stelt niks voor.
Die businesscard had ik dus gewoon altijd op zak. En gebruikte ik wel eens af en toe privé. Ritje naar Schiphol, met de bus naar de stad, dat soort dingen. Ik vroeg me zelf niet eens af of dat wel in de haak was. Zo weinig gevoel voor, maar ook kennis van integriteit had ik dus blijkbaar. Dat is toch op zijn minst zeer naïef te noemen, of zeer dom en dat is me dan ook duur komen te staan.
In één klap
Want op ene gegeven moment kwam de man met de hamer langs die mijn loopbaan in één klap kapot sloeg. Op een maandagochtend belde mijn baas of hij even bij mij langs kon komen. Tien minuten later stond hij aan mijn bureau.
Hij draaide er ook geen moment om heen. ‘Je wordt disciplinair gestraft, en ik zou dit niet te licht opvatten als ik jou was’, zei hij. Waarop mijn werkzame leven vervolgens van het ene op het andere moment instortte. De volgende dag kwam mijn kwestie al aan de orde in het College van B&W. Waar mijn goede reputatie (meer dan 30 trouwe, passievolle dienstjaren) in een korte mededeling van de directeur ten overstaan van het voltallige college teniet werd gedaan. Niets meer van over. Voorgoed voorbij. En vanaf nu werk ik dus met een kras op mijn blazoen die nooit meer weg gaat.
Schuld en spijt
Het besef van schuld en spijt kwam pas later in gesprekken met betrokkenen. Ik heb meteen een onderhoud met de burgemeester (waar ik in mijn werk regelmatig mee van doen heb) aangevraagd en dat deed me goed, hoewel ik ook van hem een (terechte) forse reprimande kreeg. ‘Ik heb ze voor minder de laan uitgestuurd’ zei hij. Het besef dat ik enorm uit de bocht was gevlogen, drong langzaam maar zeker goed door toen mijn leidinggevende mij met een simpel voorbeeld de ogen opende : ‘Jij vervult een sleutelpositie in sommige gemeentelijke kwesties. Wat nu als burger x verneemt dat jij niet integer bent. Besef je wel hoeveel schade je dan berokkent?’
Grof vuil
De integriteitstraining die ik daarna kreeg (onderdeel van mijn straf) was uiteindelijk de definitieve eyeopener. Toen hoorde ik pas wat integriteit betekent, en wat er kan gebeuren als je niet 100% (een beetje integer bestaat simpelweg niet) integer bent: Het kan letterlijk je baan kosten. En dan ga je dus zonder regeling of wachtgeld. Zonder mooi afscheid na al die jaren werken. Je wordt onverbiddelijk als grof vuil buiten de deur gezet door de stad waar je je met hart en ziel voor hebt ingezet. Bijstand krijg je ook niet. Mocht je niet meteen weer een baan vinden; eet eerst je eigen huis maar op.
Stelt allemaal niet veel voor hè, die integriteit…